Rodzicielska ciekawość

Pisząc ciekawość mam na myśli szczere zainteresowanie tym, co dziecko przeżywa, co myśli, jak widzi  świat oraz tym, jakie potrzeby stoją za jego zachowaniem. Ciekawość jest wolna od ocen i interpretacji. Nie niesie za sobą żadnych oczekiwań. Jest potrzebą zrozumienia i poznania po to, by jak najlepiej wspierać, ale nie zmieniać.

Kiedy słyszę, że dziecko nie robi czegoś, bo “mu się nie chce” lubię zapytać “skąd to wiadomo?“. Pytam o źródła informacji. O to czy są to słowa dziecka, czy rodzicielskie interpretacje i co to dla rodzica oznacza. Dopytuję, co to znaczy, że mu się nie chce? Bo może być tak, że jest zmęczone, że robi w tym czasie coś co go bardzo zajmuje, że potrzebuje czasu dla siebie, że to czego oczekują rodzice nie jest tym czego dziecko chce, że rodzic mówi o  sytuacji trudnej dla dziecka i górę biorą emocje. W grę mogą wchodzić dziesiątki innych powodów.

Ciekawość to narzędzie, które można skierować w dwie strony. Na dziecko i na siebie.  Bo jeśli dziecko coś robi, to zapewne coś mu to daje i z czegoś wynika. Jednak jeśli jego zachowanie jest dla rodzica trudne trzeba również zapytać – dlaczego?