Relacje rówieśnicze i konflikty – klamerki tak/nie

Dzisiaj przychodzę do was z pomysłem na ciekawą rozmowę z dziećmi na temat relacji rówieśniczych i konfliktów.

Pomysł jest prosty. Wypisujesz na kartkach twierdzenia na temat relacji rówieśniczych (poruszasz to, co akurat jest dla ciebie ważne). Do każdego zdania dodajesz dwie możliwe odpowiedzi – tak lub nie. Dajesz dziecku garść klamerek i prosisz by zaznaczyło, czy zgadza się z danym twierdzeniem czy też nie.

Jeśli masz we współpracy więcej niż jedno dziecko, możesz wykorzystać dwa zestawy kart, by po wykonaniu zadania porównać odpowiedzi i poddać je pod dyskusję.

Możesz też zachęcić młodych ludzi, by pracując wspólnie, ustalili właściwe, ich zdaniem, odpowiedzi.

Mój zestaw kart zawiera 24 zdania na temat relacji rówieśniczych i konfliktów. Został stworzony do pracy z dziećmi w wieku wczesnoszkolnym, ale myślę, że z powodzeniem wykorzystam go do pracy ze starszymi i młodszymi dzieciakami, modyfikując trochę sposób pracy.

Ja swoje zadania podzieliłam na kilka, nierównolicznych, kategorii:

1. Mój wkład w relacje (w tym przyczynianie się do konfliktów).
2. Zachowania sprzyjające/niesprzyjające konfliktom.
3. Odnoszenie do siebie.
4. Przekonania na temat zachowań innych osób.
5. Czynniki sprzyjające rozwiązywaniu konfliktów.

Lubię pracę z wykorzystaniem kart i klamerek. Działanie pozwala dziecku skupić się lepiej na tym co ma zrobić. Pozwala mu też uniknąć poczucia, że jest przepytywane.

W samym zadaniu zależy mi przede wszystkim na poznaniu sposobu myślenia dziecka. Nie upieram się na tym, że mój punkt widzenia jest jedynie słuszny. Niektóre twierdzenia są takie, że to, czy zgadzamy się z nimi, czy nie, zależny od osobistych doświadczeń.
Nie mam też takich intencji, że dziecko ma mi przyznać rację, że powinno coś zrozumieć, przyznać się do błędu, czy wziąć na siebie winę za rówieśnicze nieporozumienia.

Moim celem jest pobudzenie do myślenia. Stworzenie przestrzeni do tego by w bezpiecznej atmosferze porozmawiać o tym co dziecko myśli, a także, jeśli ma ochotę słuchać, by powiedzieć mu co ja myślę.

Możemy rozmawiać o osobistych doświadczeniach i o hipotetycznych sytuacjach. Możemy też snuć opowieści – co by się stało gdyby?

Nie ma tu miejsca na ocenianie, na dobrze/ źle. Jest za to miejsce na osobiste przekonania, różnice punktów widzenia, moje i twoje zdanie, obserwacje dnia codziennego i empatię.

Polecam.